Laatst was ik aan het wandelen met Luna toen we een man met een klein hondje tegenkwamen. Dat hondje zag Luna en (zoals je dat vaak ziet), stond hij met een voorpootje omhoog. Ik keek ernaar en zei, ‘Hey, je hebt 4 pootjes hoor.’ De man moest erom lachen, en we liepen beide door.
Iets heel normaals, zou je zeggen, misschien wel iets grappigs.
Helaas ligt dat voor mij weer heel anders. Ik heb namelijk twee stemmetjes in mijn hoofd. Het zijn geen stemmen die ik kan horen, maar gedachten. Ik noem ze de spookstem en de gezonde stem. Deze twee zijn vaak in discussie met elkaar.
Ik heb wel eens gelezen dat iedereen soms wel zo’n stemmetje heeft, maar bij mij hebben ze dan de macht over mij. En kom ik in een neerwaartse spiraal te recht.
Ik probeer het aan de buitenkant niet te laten merken, maar op sommige momenten als die twee zo in discussie zitten kan ik wel eens een antwoord, of reactie geven die helemaal niet gepast is op dat moment.
In het voorbeeld met het hondje begint het spook in mijn hoofd snel te werken, zo van: ‘Wat heb je nu weer gezegd? Kun je nu nooit je mond houden?’ Dan laat mijn gezonde stem ook gelijk van zich horen. ‘Hermie, maak je niet druk. Je hebt niets verkeerds gezegd. Die man lachte en er is niets aan de hand.’
Als het daarmee klaar was, zou het mooi zijn, maar deze twee blijven dus wekenlang met elkaar in discussie. Soms word ik daar helemaal gek van.
In het verleden had ik dat vaak ’s nachts. Als een van mijn kinderen verkouden was, lag ik wakker en te piekeren. Binnen de kortste tijd lagen ze in mijn hoofd op de IC. Dan kwam het gezonde stemmetje vertellen dat zoiets helemaal niet aan de hand was. Uiteindelijk was de uitkomst dat ik toch wel een waardeloos figuur moest zijn om zoiets te denken. Vaak was het dan zo dat ik een hele nacht maar tv ging kijken om mijn gedachten te verzetten.
Dit is ook de reden dat ik nergens meer kom, alleen bij mijn kinderen. Ik heb een kort lontje en kan best venijnig uit de hoek komen, maar ook bij al het andere dat ik zeg, kan voor een ander heel normaal klinken en bij mijzelf zelfs een soort paniek uitlokken. Die twee stemmetjes in mijn hoofd blijven dan doorgaan.
Ik leef daardoor niet in angst, maar dat komt ook omdat ik de beslissing heb genomen om nergens meer lid van te worden of maar ergens naartoe te gaan. Zoals ik mijn leven nu leid, is het goed zo. Ik heb weinig contacten, dus dingen zoals met het hondje in het eerdere voorbeeld gebeuren weinig.
Dus trek het je a.j.b. niet aan als we geen contact meer hebben als vroeger. Het ligt niet aan jou, maar het is voor mij rustiger in mijn hoofd.
Het maakt niet uit Hermie, het gaat erom dat jij, Ore en jullie gezin hier blij mee zijn.
Ik ken het gepieker en het bang zijn maar sinds de kinderen zelfstandig zijn kan ik het gelukkig loslaten. Het heeft veel tijd gekost maar het is gelukt.
Soms staat er ook een storm in mijn hoofd maar dat gaat altijd weer over.
Dank voor je reactie, Ria. Het is zoals het is, en ik heb er zeker vrede mee. Aan de andere kant kan ik me voorstellen dat mensen het soms niet begrijpen dat ik, als iemand die altijd vol in het (verenigings)leven heeft gestaan, nu ineens mezelf terugtrek. Daarbij hoop ik dat, door een kijkje te geven in het leven van iemand die hiermee te kampen heeft, er wat meer begrip komt voor mensen zoals ik met een psychische achtergrond.